Emilia Becker
Mamę obudziły dźwięki dochodzące z pokoju Ksynka. No tak, pobudka. Za dziesięć piąta.
– Może Ksynek jeszcze pośpi? – szepnęła, zerkając na męża. Ani drgnął. Ten to ma dobrze. Wstaje do pracy dopiero na siódmą.
Emilia Becker
Życie Ksynka byłoby o wiele weselsze, gdyby nie to, że mama kilka razy dziennie powtarzała słodkim tonem: „Ksynku, poczytamy książeczki”. Jakby były co najmniej tak fajne jak piłeczki.
Emilia Becker
Wszyscy nazywali Ksynka niejadkiem.
To było niesprawiedliwe. On lubił jeść, tylko nie chciał robić tego w taki sposób, jak inni oczekiwali.
